Ohja. Ja, ik weet het weer. Ik weet weer waarom ik ben gestopt met Facebook.
Omdat ik dan de hele dag zit te verspillen met het kijken naar foto's van vrienden in Zuid-Afrika.
Omdat ik dan mezelf op zit te focken en mezelf gigantisch veel heimwee aanpraat.
Omdat ik er helemaal gek van wordt, omdat dan al die duizenden vragen die ik TOCH niet kan beantwoorden (believe me, I've tried - ik kan het niet) weer keihard boven komen.
Omdat ik mijn geweldige leven hier dan helemaal vergeet en plotseling alleen maar daar wil zijn.
Omdat ik haast mijn geweldige vrienden hier die ik NOOIT OFTE NIMMER maar dan ook echt NOOIT kwijt wil zou vergeten.
Jongens, waar SLAAT dat op?! Ik vind het niet normaal, dat ik zulke gevoelens kan krijgen - dat ik ZO kan verlangen naar die paar mensen daar, terwijl ik hier zoveel liefde heb en heus wel weet dat ik niet zonder iedereen hier kan. Het is zo'n bullshit!
Ik weet wel wat het is - ik heb heimwee naar het leven dat ik zou hebben gehad. Maar dan verlang ik naar iets dat ik niet ken! Het feit is dat ik ernaar verlang het te kennen, maar sorry, dat kan gewoon niet meer. En het gaat heus niet allemaal beter of makkelijker worden door dag in dag uit naar die foto's te staren. Get over it!
Ik moet mezelf er gewoon overheen zetten - Renee Hunter, je woont in Nederland, je wil hier helemaal niet weg omdat je hier ongelofelijk gelukkig bent. Je zou helemaal niet gelukkiger zijn geweest als je daar had gewoond, dat weet je zelf BEST dus kap nou eens met al die domme ideeen en hou er eens mee op zo ongelofelijk sentimenteel te zijn. Je bent Nederlands en Zuid-Afrikaans, je bent in Nederland opgegroeid maar hebt Zuid-Afrikaanse roots, je bent een mix en KAP ER NOU EENS VERDOMME MEE de hele tijd een keuze te willen maken! DAT HOEFT NIET! Je bent Renee Hunter en that's all there is to it. Shit hee.
Daarom was ik ook alweer met Facebook gestopt. Omdat het niet helemaal goed voor me is.
Dus sorry jongens - al die Farmville requests ga ik lekker laten liggen, ik hou het bij Hyves.
Teeeeering.
zondag 31 januari 2010
vrijdag 29 januari 2010
Bloed bloed bloed
Vanochtend lekker nuchter naar het Poelhuys voor een bloedtest. Ik dacht tijdens het wachten (bijna anderhalf uur...) 'goh, laat ik eens kijken wat er op dat briefje van de dokter staat'. Stond waar ik allemaal voor getest zou worden. Onder andere diabetes! Daar had ik tot toen nog niet aan gedacht, was een verrassinkje zo op de vroege morgen. Natuurlijk hoef je het niet meteen te hebben als ze je erop testen, maar toch he... Dat er al uberhaupt reden is tot testen is reden voor mij om een heel klein beetje nerveus te worden... Nadat een paar mensjes voorgedrongen waren was ik eindelijk (na anderhalf uur ja) aan de beurt - ik had tot dan toe in mijn naieviteit nog gedacht - oooh, ze trekken even een buisje vol en doen daar wat testjes mee. Neenee Renée, niks is minder waar - 7 of 8 buisjes vol donkerrood bloed! Gelukkig heb ik er totaal geen problemen mee, ik kan zo toekijken als die naald m'n ader ingepropt wordt en als het bloed de buisjes in vloeit, maar een uurtje later begon het wel een beeeeetje zijn tol te eisen. Dan mis je toch dat bloed wel een beetje...
Dinsdag de uitslag, ik ben benieuwd.
Dinsdag de uitslag, ik ben benieuwd.
woensdag 27 januari 2010
dinsdag 26 januari 2010
Teentjes
Okee, na vele omzwervingen door Lisse ben ik dan uiteindelijk toch bij de nieuwe locatie van de dokter uitgekomen. Mooi! Maar even zoeken. Teentjes onderzocht, en hieperdepiep hoeraa, de doorbloeding is goed. Maar wat is het dan wel? Zenuwen, misschien, en er werd iets over een eventuele neuroloog gebabbeld, maar kijk, dat lijkt me allemaal veels te ernstig en daar gaan we gewoon lekker niet vanuit. Dus voorlopig mag ik vrijdag lekker een bloedtestje gaan laten doen in het Poelhuys en gaan we vervolgens kijken of mijn bloedsuikerspiegel of iets dergelijks in orde is. Nog safe dus.
En nu ga ik lekker slapen, truste!
En nu ga ik lekker slapen, truste!
maandag 25 januari 2010
Weetje wat het toffe van dit schooljaar is?
Ik ben nog geen één keer in een sleur geraakt! Zo depri als ik vorige winter was, zo snel en fijn en vrolijk is deze voorbij gegaan. Leuke mensen, leuke dingen, nieuwe ervaringen. Ruzie, ja, veel ruzie en gekut en gekloot, maar geen sleur. (nou, hehe, je haat het om thuis te zitten maar GODZIJDANK zit je niet in een sleur zeg! Nee, zo bedoel ik het ook niet natuurlijk)
Na het typen van deze blog moet mijn bureau leeggeruimd worden en moet ik M&O gaan leren. Leren, huiswerk. Goh, dat doe ik ook niet vaak meer zeg!
En ondertussen mis ik opa, André en Rika nogsteeds als een gek. Het komt en gaat, logisch. Soms overvalt het me, dan gaat het allemaal eventjes niet zo heel tof meer. Maar ik ben ongelofelijk benieuwd naar hoe het allemaal na de zomer zal zijn. Zuid-Afrika 2010, het werd eens tijd. En ja...een bezoekje aan het kerkhof gaat er ook bijzitten. Zal ik eens iets zeggen? Ik weet eerlijk gezegd niet of ik het wel...durf? Durf ja. Het is zo bizar allemaal, na de boodschap 'ze zijn er niet meer' is er niks meer geweest voor mij. Geen begrafenis, geen familie, nauwelijks condoleances, geen afsluiting. Toch gemist, die afsluiting. Vraag me af of ik die afsluiting van de zomer ga vinden... Of wil ik het wel afsluiten? Dat is ook weer zo'n vraag - nu is het nog bijna alsof er niks gebeurd is. Ja, er zijn slechte dagen waarop het ineens heel hard aankomt dat ze er niet meer zijn. Maar andere dagen kan ik me echt BIJNA indenken dat ze over een paar maanden gewoon weer klaarstaan om ons thuis te ontvangen. Dat Rika cadeaupakketjes op onze kussens heeft neergelegd, dat André een flesje wijn opentrekt en we allemaal buiten gaan zitten bij de barbecue. Dat de hondjes als een gek op en neer springen als we aanbellen, 's avonds laat, doodmoe van uren rijden. Rika die tekeer gaat over een of andere beslissing van een of ander persoon waar ze het niet mee eens was... Wist je dat ze bijna president van Zuid-Afrika was geworden? Zo raar om te bedenken hoe anders alles had kunnen zijn...
Afsluiting. Chill.
Ik ben nog geen één keer in een sleur geraakt! Zo depri als ik vorige winter was, zo snel en fijn en vrolijk is deze voorbij gegaan. Leuke mensen, leuke dingen, nieuwe ervaringen. Ruzie, ja, veel ruzie en gekut en gekloot, maar geen sleur. (nou, hehe, je haat het om thuis te zitten maar GODZIJDANK zit je niet in een sleur zeg! Nee, zo bedoel ik het ook niet natuurlijk)
Na het typen van deze blog moet mijn bureau leeggeruimd worden en moet ik M&O gaan leren. Leren, huiswerk. Goh, dat doe ik ook niet vaak meer zeg!
En ondertussen mis ik opa, André en Rika nogsteeds als een gek. Het komt en gaat, logisch. Soms overvalt het me, dan gaat het allemaal eventjes niet zo heel tof meer. Maar ik ben ongelofelijk benieuwd naar hoe het allemaal na de zomer zal zijn. Zuid-Afrika 2010, het werd eens tijd. En ja...een bezoekje aan het kerkhof gaat er ook bijzitten. Zal ik eens iets zeggen? Ik weet eerlijk gezegd niet of ik het wel...durf? Durf ja. Het is zo bizar allemaal, na de boodschap 'ze zijn er niet meer' is er niks meer geweest voor mij. Geen begrafenis, geen familie, nauwelijks condoleances, geen afsluiting. Toch gemist, die afsluiting. Vraag me af of ik die afsluiting van de zomer ga vinden... Of wil ik het wel afsluiten? Dat is ook weer zo'n vraag - nu is het nog bijna alsof er niks gebeurd is. Ja, er zijn slechte dagen waarop het ineens heel hard aankomt dat ze er niet meer zijn. Maar andere dagen kan ik me echt BIJNA indenken dat ze over een paar maanden gewoon weer klaarstaan om ons thuis te ontvangen. Dat Rika cadeaupakketjes op onze kussens heeft neergelegd, dat André een flesje wijn opentrekt en we allemaal buiten gaan zitten bij de barbecue. Dat de hondjes als een gek op en neer springen als we aanbellen, 's avonds laat, doodmoe van uren rijden. Rika die tekeer gaat over een of andere beslissing van een of ander persoon waar ze het niet mee eens was... Wist je dat ze bijna president van Zuid-Afrika was geworden? Zo raar om te bedenken hoe anders alles had kunnen zijn...
Afsluiting. Chill.
zondag 24 januari 2010
voulez-vous danser avec moi?
Neem twee gekke vrienden, gekke collega's en digestiefjes. Dan krijg je een Toffee Coffee (klinkt onschuldig toch?) en een koffie met amaretto. Ernaast, uiteraard. En een fristi-rietje.
Connect the dots!
Amaretto door een rietje is heerlijk en een groot succes, vooral in combinatie met een dansavond en de quickstep en jive. Maar ik moet zeggen dat ik wel echt dood was aan het eind van de avond..Heb in tijden niet zo hard gedanst.
Vandaag wedstrijd, heb m'n ogen uitgekeken! Wat een jurkjes, wat een pasjes! Voor ons zat er helaas geen volgende ronde in bij de ballroom, maar wel doorgedrongen tot de halve finale in de latin. Latin ligt mij meer, dat weet ik.
Wat zo'n dagje danswedstrijd me ook vooral heeft laten beseffen is dat ik volgend jaar wel echt echt door wil gaan, en met een echt leuke goede partner, die ook mee wil doen met wedstrijden. MAAR WIE??????? Ik moet iemand van een andere dansschool of een jongen uit het vierde jaar die mij wil assisteren, en dus een tweede neppartnertje erbij nemen. Wie wil dat nou?
Gezocht; jongeman die goed kan dansen, prettig is om naar te kijken, uitstraling heeft, waarbij de chemie met mij klopt, die volgend jaar in het vierde jaar danst, volgend jaar wel wedstrijden wil dansen en het niet erg vindt om mij te assisteren in mijn lessen. Als je hem gevonden hebt moet je dat alsjeblieft zo SNEL mogelijk melden!
Connect the dots!
Amaretto door een rietje is heerlijk en een groot succes, vooral in combinatie met een dansavond en de quickstep en jive. Maar ik moet zeggen dat ik wel echt dood was aan het eind van de avond..Heb in tijden niet zo hard gedanst.
Vandaag wedstrijd, heb m'n ogen uitgekeken! Wat een jurkjes, wat een pasjes! Voor ons zat er helaas geen volgende ronde in bij de ballroom, maar wel doorgedrongen tot de halve finale in de latin. Latin ligt mij meer, dat weet ik.
Wat zo'n dagje danswedstrijd me ook vooral heeft laten beseffen is dat ik volgend jaar wel echt echt door wil gaan, en met een echt leuke goede partner, die ook mee wil doen met wedstrijden. MAAR WIE??????? Ik moet iemand van een andere dansschool of een jongen uit het vierde jaar die mij wil assisteren, en dus een tweede neppartnertje erbij nemen. Wie wil dat nou?
Gezocht; jongeman die goed kan dansen, prettig is om naar te kijken, uitstraling heeft, waarbij de chemie met mij klopt, die volgend jaar in het vierde jaar danst, volgend jaar wel wedstrijden wil dansen en het niet erg vindt om mij te assisteren in mijn lessen. Als je hem gevonden hebt moet je dat alsjeblieft zo SNEL mogelijk melden!
vrijdag 22 januari 2010
donderdag 21 januari 2010
In een ogenblikje van onoplettendheid...
In een msn-gesprek, typt Renee Hunter, het allochtoontje met het haast irritant goede Nederlands, 'laggen'. Laggen. El Aa Gee Gee Ee En. Laggen ja.
In plaats van lachen.
En ik had het niet eens door he!
Hoe moet het ooit goedkomen met mij...?
In plaats van lachen.
En ik had het niet eens door he!
Hoe moet het ooit goedkomen met mij...?
Bladiebla
Ik hou van het feit dat ik, ongeacht mijn hoeveelheid van zin voordat ik ga werken, altijd helemaal heppie ben op m'n werk! Gister en vandaag gewerkt, en stiekem kan ik me best een leven voorstellen waar ik elke avond zou werken. Een vaste baan, elke dag. Bij mijn andere baantjes kon ik het me echt echt niet voorstellen, en wilde ik het me uberhaupt helemaal niet voorstellen, omdat dat gewoon eng was. Nee, dit is fijn, en Lloret en Barca komen zo steeds dichterbij!
Morgen galalala in Leiden, woehoe, 'uit' in Leiden! De sireneborrels op maandag tellen niet, want dat is op maandag. Dit is op vrijdag! Zaterdag dansen (niet werken, grrr, maar ik moet even oefenen...die samba-draai gaat zich zondag niet vanzelf draaien en staande houden!) en zondag danswedstrijd!! Het jurkjesdrama (gos, dit is een chronisch probleem bij mij aan het worden!) heeft zich verder ontwikkeld en als het goed is komt het helemaal goed. Heerlijk. Nu het harendrama nog.
Wat trouwens pas ECHT een drama gaat worden als ik niet vanavond mijn haar ga wassen!
Maar ach, you know me, ik stel dingen uit. Ik heb geen zin om te slapen, ik wil morgen uitslapen. Beetje balen dat dat niet kan.
Tschusss!
Morgen galalala in Leiden, woehoe, 'uit' in Leiden! De sireneborrels op maandag tellen niet, want dat is op maandag. Dit is op vrijdag! Zaterdag dansen (niet werken, grrr, maar ik moet even oefenen...die samba-draai gaat zich zondag niet vanzelf draaien en staande houden!) en zondag danswedstrijd!! Het jurkjesdrama (gos, dit is een chronisch probleem bij mij aan het worden!) heeft zich verder ontwikkeld en als het goed is komt het helemaal goed. Heerlijk. Nu het harendrama nog.
Wat trouwens pas ECHT een drama gaat worden als ik niet vanavond mijn haar ga wassen!
Maar ach, you know me, ik stel dingen uit. Ik heb geen zin om te slapen, ik wil morgen uitslapen. Beetje balen dat dat niet kan.
Tschusss!
dinsdag 19 januari 2010
Blegh
Soms wou ik dat ik een meisje in My Super Sweet Sixteen was, en dat ik met het gooien van een tantrum of twee, en als ik daar even de energie niet voor zou hebben; een huilbui, alles voor elkaar kon krijgen.
Aan de andere kant - hoe echt kan die relatie met je ouders dan zijn? Hij bestaat dan uit je ouders die je alles geven omdat ze niet al die woedeuitbarstingen willen, omdat ze gewoon even rust willen, en hoewel je alles hebt wat je hartje begeert zal dat waarschijnlijk toch niet op kunnen wegen tegen die kleine geluksmomentjes die ik heb...?
Maar toch - soms wou ik dat ze even alles precies from my point of view konden zien, dat er geen cultureel verschil was, waarvan je denkt dat het overbrugd is, maar waarvan keer op keer blijkt dat dat toch weer net niet helemaal het geval is, dat iemand ze even zou kunnen vertellen dat we niet meer in het christelijke Zuid-Afrika van de jaren 80 wonen.
Soms zou dat heel fijn zijn!
Aan de andere kant - hoe echt kan die relatie met je ouders dan zijn? Hij bestaat dan uit je ouders die je alles geven omdat ze niet al die woedeuitbarstingen willen, omdat ze gewoon even rust willen, en hoewel je alles hebt wat je hartje begeert zal dat waarschijnlijk toch niet op kunnen wegen tegen die kleine geluksmomentjes die ik heb...?
Maar toch - soms wou ik dat ze even alles precies from my point of view konden zien, dat er geen cultureel verschil was, waarvan je denkt dat het overbrugd is, maar waarvan keer op keer blijkt dat dat toch weer net niet helemaal het geval is, dat iemand ze even zou kunnen vertellen dat we niet meer in het christelijke Zuid-Afrika van de jaren 80 wonen.
Soms zou dat heel fijn zijn!
zondag 17 januari 2010
Julie&Julia
Julie&Julia is een film die gaat over Julie Powell die in Queens woont met haar lieve lieve lieve man (zo eentje wil ik ook!) en kat. Om uit de sleur te breken besluit ze iets met haar leven te doen, en daarom zet ze een bijna onmogelijke taak voor zichzelf. Zij gaat in een jaar, 365 dagen, alle 524 recepten uit Julia Child's beroemde beroemde kookboek, Mastering the Art of French Cooking, koken. Meer dan één recept per dag dus, voor alle rekenwonders die dit nu lezen! Dit project, het Julie/Julia Project, beschrijft ze in haar blog, The Julie/Julia Project. Ze beschrijft haar mental breakdowns, de goedgelukte recepten, hoe heerlijk chocoladetaart kan smaken (hier kan ik me heeeel goed in vinden). Ook haar liefde voor boter (dit is dan weer iets waar ik me totaal NIET in kan vinden..) en haar lieve man komen aan de orde. Langzaam maar zeker krijgt ze volgers. Mensen lezen haar blog, laten berichtjes achter, en ontpoppen zich tot echte fans! Nadat een schrijfster van The New York Journal een stuk over haar schrijft, wordt ze overspoeld door aanboden voor boeken, films, tv-series, columns... Ineens is ze niet meer het meisje dat boven een pizzeria in Queens woont, maar een schrijfster in spe!
Leuk detail?
Het is echt gebeurd!
Julie Powell, The Julie/Julia Project, het boek Julie & Julia: 365 Days, 524 Recipes, 1 Tiny Apartment Kitchen, Julia Child, haar boek Mastering the Art of French Cooking... Het is er allemaal!
Deze lange lange film, die we net gekeken hebben onder het genot van twee diepvriespizza's (sterk contrast met al het lekkere verse eten dat we op de tv voor ons zagen verschijnen!) was op een of andere manier zo ongelofelijk inspirerend. Op twee vlakken.
Ten eerste het hele blogger becomes writer thema. Een sprookje, tot je je bedenkt dat dit echter dan echt is! Het is precies zo gebeurd, met, voor zover ik met mijn nieuwverworven Wikipedia-kennis kan vaststellen, nauwelijks aanpassingen in het script. Julie werkte als een secretaresse in een ondankbaar, oninspirerend kantoor, besloot uit frustratie een nieuw project te beginnen en BOEM. Ineens was ze een schrijfster. Blogschrijfster om mee te beginnen, maar schrijfster nonetheless. Ik heb net wat van haar blogs gelezen (het is een heel jaar aan posts, daar lees ik niet zomaar eventjes doorheen) en ze schrijft leuk! Leuk leuk leuk! En toen kreeg ze een aanbod (een hele berg aanboden - is dat een woord? - trouwens!) en ineens was ze een gepubliceerd schrijfster. Zo'n film geeft je gewoon zo'n heerlijk gevoel van 'Zie je wel! Sprookjes bestaan écht!'. Inspirerend en comforting - wat is dat in het Nederlands ook alweer?
Ten tweede ben ik diep in mijn hart een keukenprinsesje. Diep in mijn hart wil ik elke avond een maaltijd met verse groenten, kruiden en een heerlijke thuisgebakken chocoladetaart als dessert (of, nog beter - thuisgemaakt ijs!) maken. Diep in mijn hart wil ik dat mijn moeder me bevéélt om 3 keer in de week te koken (heaven knows, dat heeft ze nodig hoor, drukdrukkerdrukst is het motto in Huize Hunter) en diep in mijn hart hoop ik vurig dat ik later net zo lekker kan koken als mijn tante Leila en vooral tannie Mariana! Tante Leila staat 's ochtends vroegvroegerVROEGST (lees: rond 5 uur, half 6? Ik geloof 5 uur, eigenlijk...) om ontbijt te maken voor m'n nichtje, die om heel heel vroeg al in de trein naar school moet zitten (Oostenrijk he, daar doen ze het blijkbaar zo). Dan gaat ze sporten (rennen, lopen, yoga, pilates..) en doet ze boodschappen (de sportschool is naast de supermarkt, how convenient!), waarna ze in haar sportkleding nog de lunch kookt. Ze eten 's middags warm en ik ben daar een enorme fan van - als ik niet 's middags op school zou zitten zou ik haast eisen dat wij dit ook doen. Na het koken van echt een heeerlijke lunch (echt echt heerlijk!) gaat ze onder de douche en doet ze de was. Tussen de middag komt mijn oom terug van zijn orthodontistenpraktijk, en mijn neven ook als ze niet bij de universiteit zijn (dit komt behoorlijk vaak voor, volgens mij vinden ze het stiekem gewoon leuk thuis). Ze eten, de restjes gaan de koelkast in, oom gaat terug aan het werk, en m'n tante heeft de hele middag vrij. 's Avonds is het een gezellig komen en gaan in de keuken, waarbij iedereen zelf een maaltijdje samenstelt van wat er toevallig in de keuken ligt, en ruimt zijn eigen zooi op. No stress, no mess. Bizar, dat ik hier zo lang over door kan gaan, maar dit vind ik geweldig. Hoe zij het geregeld heeft thuis, ik ben er gek op. Stiekeme dromen om een huisvrouw te worden? Een keukengodin? Een superwoman? Wie weet. Huisvrouw klinkt zo denigrerend. Toen iemand een keer vroeg 'Wat bedoelen ze met ambitie?' werd het uitgelegd met 'Nou, er is een groot verschil tussen iemand die een grote carrière wil, of iemand die alleen maar huisvrouw wil worden'. Maar daar ben ik het ZO ongelofelijk NIET mee eens! Als je wilt werken én een huishouden draaiende houden, vers koken en een stel kinderen grootbrengen - dat is toch échte ambitie? Wat kan er nou moeilijker zijn dan dat? Superhuisvrouw, dat lijkt me wel wat. Superhuisvrouw, superwoman. En diep in m'n hart altijd nog een 16-jarig meisje.
De boodschap van vandaag? Ga Julie&Julia kijken. Pak er lekker wat te eten bij, een dekentje en liefst ook wat generaties vrouwen uit je familie (heerlijk, om zo met mamma, tante, oma en zusje te zijn - zo voelt het goehoed!) en KIJK. Laat je inspireren.
Leuk detail?
Het is echt gebeurd!
Julie Powell, The Julie/Julia Project, het boek Julie & Julia: 365 Days, 524 Recipes, 1 Tiny Apartment Kitchen, Julia Child, haar boek Mastering the Art of French Cooking... Het is er allemaal!
Deze lange lange film, die we net gekeken hebben onder het genot van twee diepvriespizza's (sterk contrast met al het lekkere verse eten dat we op de tv voor ons zagen verschijnen!) was op een of andere manier zo ongelofelijk inspirerend. Op twee vlakken.
Ten eerste het hele blogger becomes writer thema. Een sprookje, tot je je bedenkt dat dit echter dan echt is! Het is precies zo gebeurd, met, voor zover ik met mijn nieuwverworven Wikipedia-kennis kan vaststellen, nauwelijks aanpassingen in het script. Julie werkte als een secretaresse in een ondankbaar, oninspirerend kantoor, besloot uit frustratie een nieuw project te beginnen en BOEM. Ineens was ze een schrijfster. Blogschrijfster om mee te beginnen, maar schrijfster nonetheless. Ik heb net wat van haar blogs gelezen (het is een heel jaar aan posts, daar lees ik niet zomaar eventjes doorheen) en ze schrijft leuk! Leuk leuk leuk! En toen kreeg ze een aanbod (een hele berg aanboden - is dat een woord? - trouwens!) en ineens was ze een gepubliceerd schrijfster. Zo'n film geeft je gewoon zo'n heerlijk gevoel van 'Zie je wel! Sprookjes bestaan écht!'. Inspirerend en comforting - wat is dat in het Nederlands ook alweer?
Ten tweede ben ik diep in mijn hart een keukenprinsesje. Diep in mijn hart wil ik elke avond een maaltijd met verse groenten, kruiden en een heerlijke thuisgebakken chocoladetaart als dessert (of, nog beter - thuisgemaakt ijs!) maken. Diep in mijn hart wil ik dat mijn moeder me bevéélt om 3 keer in de week te koken (heaven knows, dat heeft ze nodig hoor, drukdrukkerdrukst is het motto in Huize Hunter) en diep in mijn hart hoop ik vurig dat ik later net zo lekker kan koken als mijn tante Leila en vooral tannie Mariana! Tante Leila staat 's ochtends vroegvroegerVROEGST (lees: rond 5 uur, half 6? Ik geloof 5 uur, eigenlijk...) om ontbijt te maken voor m'n nichtje, die om heel heel vroeg al in de trein naar school moet zitten (Oostenrijk he, daar doen ze het blijkbaar zo). Dan gaat ze sporten (rennen, lopen, yoga, pilates..) en doet ze boodschappen (de sportschool is naast de supermarkt, how convenient!), waarna ze in haar sportkleding nog de lunch kookt. Ze eten 's middags warm en ik ben daar een enorme fan van - als ik niet 's middags op school zou zitten zou ik haast eisen dat wij dit ook doen. Na het koken van echt een heeerlijke lunch (echt echt heerlijk!) gaat ze onder de douche en doet ze de was. Tussen de middag komt mijn oom terug van zijn orthodontistenpraktijk, en mijn neven ook als ze niet bij de universiteit zijn (dit komt behoorlijk vaak voor, volgens mij vinden ze het stiekem gewoon leuk thuis). Ze eten, de restjes gaan de koelkast in, oom gaat terug aan het werk, en m'n tante heeft de hele middag vrij. 's Avonds is het een gezellig komen en gaan in de keuken, waarbij iedereen zelf een maaltijdje samenstelt van wat er toevallig in de keuken ligt, en ruimt zijn eigen zooi op. No stress, no mess. Bizar, dat ik hier zo lang over door kan gaan, maar dit vind ik geweldig. Hoe zij het geregeld heeft thuis, ik ben er gek op. Stiekeme dromen om een huisvrouw te worden? Een keukengodin? Een superwoman? Wie weet. Huisvrouw klinkt zo denigrerend. Toen iemand een keer vroeg 'Wat bedoelen ze met ambitie?' werd het uitgelegd met 'Nou, er is een groot verschil tussen iemand die een grote carrière wil, of iemand die alleen maar huisvrouw wil worden'. Maar daar ben ik het ZO ongelofelijk NIET mee eens! Als je wilt werken én een huishouden draaiende houden, vers koken en een stel kinderen grootbrengen - dat is toch échte ambitie? Wat kan er nou moeilijker zijn dan dat? Superhuisvrouw, dat lijkt me wel wat. Superhuisvrouw, superwoman. En diep in m'n hart altijd nog een 16-jarig meisje.
De boodschap van vandaag? Ga Julie&Julia kijken. Pak er lekker wat te eten bij, een dekentje en liefst ook wat generaties vrouwen uit je familie (heerlijk, om zo met mamma, tante, oma en zusje te zijn - zo voelt het goehoed!) en KIJK. Laat je inspireren.
dinsdag 12 januari 2010
Epiphany
Meestal vind ik het vervelend dat ik niet kan mikken/gooien/vangen. Alles met ballen of rondvliegende projectielen, het gaat altijd wel mis bij mij eigenlijk. En ja, dat is redelijk balen. Even snel een gummetje naar een klasgenoot aan de andere kant van de klas gooien kan al mis gaan, wat op zich ook redelijk genant kan zijn!
Maar ik ben tot het inzicht gekomen, dat het eigenlijk alleen maar handig is. Het kan af en toe heerlijk zijn om gewoon eventjes lekker keihard met iets te gooien. Het liefst naar iemands kop! Gewoon kei- en keihard, dat ze even lekker iets tegen hun hoofd aan hebben en denken, hmm, die is boos. Of niet boos, gefrustreerd.
Beetje balen dat als je iets tegen iemands kop aan gooit, dat meestal consequenties heeft. Als jij iets keihard tegen je kop krijgt, wil je wraak nemen. En ik ben dan niet zo'n pro in het weren van zulke wraak-acties. Wat ik dus eigenlijk wil, is een manier waarop ik mijn frustraties even kwijt kan, even lekker iets naar iemands kop te kunnen smijten, maar daar geen vervelende gevolgen van te hebben.
En, eureka eureka, ik kan niet mikken!
Dus ik mik gewoon lekker naar iemands hoofd, smijt heel hard, EN het is MIS! Geen pijn, geen consequenties, maar wel lekker frustraties wegwerken. Heeerlijk!
Zo zijn mijn tekortkomingen toch nog ergens goed voor, mooi dat ik dat inzicht nu heb!
Maar ik ben tot het inzicht gekomen, dat het eigenlijk alleen maar handig is. Het kan af en toe heerlijk zijn om gewoon eventjes lekker keihard met iets te gooien. Het liefst naar iemands kop! Gewoon kei- en keihard, dat ze even lekker iets tegen hun hoofd aan hebben en denken, hmm, die is boos. Of niet boos, gefrustreerd.
Beetje balen dat als je iets tegen iemands kop aan gooit, dat meestal consequenties heeft. Als jij iets keihard tegen je kop krijgt, wil je wraak nemen. En ik ben dan niet zo'n pro in het weren van zulke wraak-acties. Wat ik dus eigenlijk wil, is een manier waarop ik mijn frustraties even kwijt kan, even lekker iets naar iemands kop te kunnen smijten, maar daar geen vervelende gevolgen van te hebben.
En, eureka eureka, ik kan niet mikken!
Dus ik mik gewoon lekker naar iemands hoofd, smijt heel hard, EN het is MIS! Geen pijn, geen consequenties, maar wel lekker frustraties wegwerken. Heeerlijk!
Zo zijn mijn tekortkomingen toch nog ergens goed voor, mooi dat ik dat inzicht nu heb!
donderdag 7 januari 2010
dinsdag 5 januari 2010
Abonneren op:
Reacties (Atom)
Posts
