Julie&Julia

Julie&Julia is een film die gaat over Julie Powell die in Queens woont met haar lieve lieve lieve man (zo eentje wil ik ook!) en kat. Om uit de sleur te breken besluit ze iets met haar leven te doen, en daarom zet ze een bijna onmogelijke taak voor zichzelf. Zij gaat in een jaar, 365 dagen, alle 524 recepten uit Julia Child's beroemde beroemde kookboek, Mastering the Art of French Cooking, koken. Meer dan één recept per dag dus, voor alle rekenwonders die dit nu lezen! Dit project, het Julie/Julia Project, beschrijft ze in haar blog, The Julie/Julia Project. Ze beschrijft haar mental breakdowns, de goedgelukte recepten, hoe heerlijk chocoladetaart kan smaken (hier kan ik me heeeel goed in vinden). Ook haar liefde voor boter (dit is dan weer iets waar ik me totaal NIET in kan vinden..) en haar lieve man komen aan de orde. Langzaam maar zeker krijgt ze volgers. Mensen lezen haar blog, laten berichtjes achter, en ontpoppen zich tot echte fans! Nadat een schrijfster van The New York Journal een stuk over haar schrijft, wordt ze overspoeld door aanboden voor boeken, films, tv-series, columns... Ineens is ze niet meer het meisje dat boven een pizzeria in Queens woont, maar een schrijfster in spe!

Leuk detail?
Het is echt gebeurd!
Julie Powell, The Julie/Julia Project, het boek Julie & Julia: 365 Days, 524 Recipes, 1 Tiny Apartment Kitchen, Julia Child, haar boek Mastering the Art of French Cooking... Het is er allemaal!

Deze lange lange film, die we net gekeken hebben onder het genot van twee diepvriespizza's (sterk contrast met al het lekkere verse eten dat we op de tv voor ons zagen verschijnen!) was op een of andere manier zo ongelofelijk inspirerend. Op twee vlakken.
Ten eerste het hele blogger becomes writer thema. Een sprookje, tot je je bedenkt dat dit echter dan echt is! Het is precies zo gebeurd, met, voor zover ik met mijn nieuwverworven Wikipedia-kennis kan vaststellen, nauwelijks aanpassingen in het script. Julie werkte als een secretaresse in een ondankbaar, oninspirerend kantoor, besloot uit frustratie een nieuw project te beginnen en BOEM. Ineens was ze een schrijfster. Blogschrijfster om mee te beginnen, maar schrijfster nonetheless. Ik heb net wat van haar blogs gelezen (het is een heel jaar aan posts, daar lees ik niet zomaar eventjes doorheen) en ze schrijft leuk! Leuk leuk leuk! En toen kreeg ze een aanbod (een hele berg aanboden - is dat een woord? - trouwens!) en ineens was ze een gepubliceerd schrijfster. Zo'n film geeft je gewoon zo'n heerlijk gevoel van 'Zie je wel! Sprookjes bestaan écht!'. Inspirerend en comforting - wat is dat in het Nederlands ook alweer?
Ten tweede ben ik diep in mijn hart een keukenprinsesje. Diep in mijn hart wil ik elke avond een maaltijd met verse groenten, kruiden en een heerlijke thuisgebakken chocoladetaart als dessert (of, nog beter - thuisgemaakt ijs!) maken. Diep in mijn hart wil ik dat mijn moeder me bevéélt om 3 keer in de week te koken (heaven knows, dat heeft ze nodig hoor, drukdrukkerdrukst is het motto in Huize Hunter) en diep in mijn hart hoop ik vurig dat ik later net zo lekker kan koken als mijn tante Leila en vooral tannie Mariana! Tante Leila staat 's ochtends vroegvroegerVROEGST (lees: rond 5 uur, half 6? Ik geloof 5 uur, eigenlijk...) om ontbijt te maken voor m'n nichtje, die om heel heel vroeg al in de trein naar school moet zitten (Oostenrijk he, daar doen ze het blijkbaar zo). Dan gaat ze sporten (rennen, lopen, yoga, pilates..) en doet ze boodschappen (de sportschool is naast de supermarkt, how convenient!), waarna ze in haar sportkleding nog de lunch kookt. Ze eten 's middags warm en ik ben daar een enorme fan van - als ik niet 's middags op school zou zitten zou ik haast eisen dat wij dit ook doen. Na het koken van echt een heeerlijke lunch (echt echt heerlijk!) gaat ze onder de douche en doet ze de was. Tussen de middag komt mijn oom terug van zijn orthodontistenpraktijk, en mijn neven ook als ze niet bij de universiteit zijn (dit komt behoorlijk vaak voor, volgens mij vinden ze het stiekem gewoon leuk thuis). Ze eten, de restjes gaan de koelkast in, oom gaat terug aan het werk, en m'n tante heeft de hele middag vrij. 's Avonds is het een gezellig komen en gaan in de keuken, waarbij iedereen zelf een maaltijdje samenstelt van wat er toevallig in de keuken ligt, en ruimt zijn eigen zooi op. No stress, no mess. Bizar, dat ik hier zo lang over door kan gaan, maar dit vind ik geweldig. Hoe zij het geregeld heeft thuis, ik ben er gek op. Stiekeme dromen om een huisvrouw te worden? Een keukengodin? Een superwoman? Wie weet. Huisvrouw klinkt zo denigrerend. Toen iemand een keer vroeg 'Wat bedoelen ze met ambitie?' werd het uitgelegd met 'Nou, er is een groot verschil tussen iemand die een grote carrière wil, of iemand die alleen maar huisvrouw wil worden'. Maar daar ben ik het ZO ongelofelijk NIET mee eens! Als je wilt werken én een huishouden draaiende houden, vers koken en een stel kinderen grootbrengen - dat is toch échte ambitie? Wat kan er nou moeilijker zijn dan dat? Superhuisvrouw, dat lijkt me wel wat. Superhuisvrouw, superwoman. En diep in m'n hart altijd nog een 16-jarig meisje.

De boodschap van vandaag? Ga Julie&Julia kijken. Pak er lekker wat te eten bij, een dekentje en liefst ook wat generaties vrouwen uit je familie (heerlijk, om zo met mamma, tante, oma en zusje te zijn - zo voelt het goehoed!) en KIJK. Laat je inspireren.