Weer nieuwe koffie ontdekt.. ^^

Een lieve volgster maakte mij er van het weekend op attent dat het alweer anderhalve week geleden is dat ik heb geblogd. Ik, Renée Hunter, door mijzelf uitgeroepen tot blogverslaafd, heb de laatste tijd geen tijd/inspiratie meer??

Maar terwijl ik nu doodmoe ben (veel te kort, veel te vol weekend, tot veel te laat gewerkt en veel te slecht geslapen - ik haat maandagen) en hard aan het opletten ben bij Russische Taalkunde (laat ik dat ook eens een keertje gaan uitleggen! Weer een blogje erbij!) weet ik weer waar ik eens over zou kunnen schrijven.

Je raadt het nooit. Echt niet. Ik heb het er nooit over namelijk.
KOFFIE!

Vorige week heb ik weer lekker m'n portomonnee geleegd om het halve uurtje voor mijn college bij de Starbucks te zitten leren. Met megachocomel. Caramelchocomel. Heeeerluk! En de sfeer daar is super, met die heerlijke grote chille stoelen. Oh waaaaaarom woon ik niet in Amerika waar het minder duur is en je op elke hoek een Starbucksje hebt? Helaas is het echt te duur voor elke week (mijn regel; 1 keer per maand, en NIET meer!) dus ik moest op zoek naar iets anders om die drie kwartier mee te vullen.
Het FSW ben ik een beetje zat en de koffie daar is nou niet echt bepaald mijn favoriet. Als koffieverslaafde eis ik wel een beetje kwaliteit, uiteraard. Bagels & Beans is te ver, hoewel ik gek ben op de sfeer en de service daar. Ze zullen je er echt NOOIT uitgooien, zelfs al zit je er 2 uur huiswerk te maken met maar één cappo'tje! Maar helaas, net een tikkie te ver (en te koud om te lopen..) voor even snel voor college.
Dus ik bedacht om de Lebkov eventjes te gaan testen!

Het chille van de stationscafe's is dat er meer mensen in hun eentje zitten (ja, in m'n eentje, Maxime en Noortje moesten hard doorlopen naar hun college in het Lipsius). Iedereen zit een beetje te werken op een laptoppie, lezen, studeren, en dan is het niet echt een probleem om daar zelf met m'n Engels examentraining (daar moet ik ook nog over vertellen!) te gaan zitten.

Maar goed, Lebkov dus. Het is er lekker druk, altijd een goed teken, en als je er binnenkomt zie je meteen allerlei verschillende mensen zitten. Je wordt meteen geconfronteerd met een heerlijke kaart en lekker lage prijzen (wat het allemaal nog wat heerlijker maakt) en je wordt heul snel al geholpen aan de kassa. De sandwiches worden vers gemaakt, je ziet ze aan het werk, maar de gemaakte broodjes liggen in de vitrine te wachten, zodat je langer moet wachten op je verse koffie (jumjum!) dan op je verse broodje. De grote koffiezetapparaten staan in het midden van het café, en het is heel leuk om de barrista's aan het werk te zien. Druk bezig met stomende machines, die écht groot zijn, en waar heeeerlijke geuren vanaf komen.
Koffie klaar, broodje mee, plekje opzoeken. Aan de bar of één van de lekkere grote tafels. Zit je daar, Engels examentraining te maken, met je broodje en je koffie. Mijn oordeel? Top!

Ik ben voor de witte sandwich met carpaccio, tomatenmayonaise en rucola gegaan. Carpaccio vind ik sowieso heerlijk, de mayo was een gok. Mayo is niet zo mijn ding eerlijk gezegd, het gaat nog wel eens fout. Dit was wel te doen, volgende keer ander broodje (want een volgende keer komt er zeker!). Het broodje was best klein, trouwens, gewoon zo'n dubbele driehoekssandwich. Niks grote mega-lunch, het is gewoon een snel broodje.
Qua koffie ben ik voor de caramel cappuccino gegaan. Uiteraard. Caramel all the way! <3

Ik zeg - probeer het een keertje!