The Rebound

Ik besloot mijn pappa en mamma (en broertje en zusje ook maar dan) op een filmpje te trakteren. Het werd 'The Rebound' - en hij's zoooo leuk!

Het is gewoon een ontzettend lieve film. Sandy is een hele inspirerende vrouw - aan de ene kant een typische moeder (met standaard ontsmettende zeep in haar handtas...) en aan de andere kant nog gewoon heel jong (geobsedeerd door sport - alleen hockey iets minder) en knap en sportief. En Aram is een jonge jongen die nog bij zijn ouders woont, maar hij is zoooo goed met kinderen (wat ontzettend inspirerend is om te zien, die band die hij met de kinderen opbouwt en hoe leuk dat met hen gaat - zo lief!) en best diep ook.
Het is ook allemaal niet zo standaard (maar hoe dat komt en bladibla ga ik nu niet helemaal uit lopen leggen, de trailer verklapt al genoeg, dus ga de film lekker zelf maar kijken - zéker doen!!) en er is geen moment dat je denkt 'kom op, even tempo jongens!'. Hele mooie muziek ook, trouwens, én Aram werkt in een koffiewinkel; als je mij en kléin beetje kent weet je dat hij daar heel veel punten voor krijgt van mij...
Bovendien klopt het einde gewoon. Hun handen glijden onopvallend, bijna zonder dat ze er zelf erg in hebben, in elkaar, en je wéét gewoon, 'ja, nou is het goed'. Heerlijk, zo'n gevoel. Is dit nou een feel-good-movie? Ik weet eigenlijk niet precies wat daar de definitie van is (note to self: zoek op wat feel-good-movies nou precies zijn), maar ík werd er in ieder geval erg blij van, dus voor mij is het zeker weten een feel-good-movie.
De herfstvakantie komt eraan, en voor de mensen die niet op vakantie gaan - kijken!