Voorspeelzenuwen

Dankbaar ben ik, ontzettend ontzettend dankbaar, dat ik het briljante idee (ja, het was echt, werkelijk waar briljant) had om op de bank te gaan slapen. In plaats van in mijn bedje, op zolder. Waar het een sauna is. Ik denk eerlijk gezegd niet dat dat in veel slaap geresulteerd zou hebben!
Beetje jammer wel, dat onze bank nou niet bepaald zacht is, en net iets te kort. Ietsjes maar, maar het blijft een beetje irritant dat je je benen niet helemal kunt strekken.
Zometeen ga ik voorspelen. Voorspelen, in mijn eentje! Ik heb een tijdje geleden gezworen dat ik nooit meer alleen zou voorspelen, alleen in een groep. Ik denk dat dat net na mijn auditie voor tweede viool was - want die had ik GRONDIG verpest en het stuk dat we al minstens een jaar spelen, dat een supermakkelijk, langzaam 3e viool stukje was, heb ik gewoon VALS gespeeld. Wat ook redelijk knap is, natuurlijk, dat je zo'n makkelijk, moeilijk te verpesten stuk zo ontzettend kan verpesten. Maar ik vond daarna dat ik maar niet meer in m'n eentje moest voorspelen. Is te stressvol.
Nouja, Marcus, lieve lieve Marcus, was het daar niet mee eens. En hij heeft me overgehaald, en nu ga ik vanmiddag voorspelen. In mijn eentje. ARGH!!
Eerste brownies bakken, met Sas, maar daarna voorspelen. Ahum. Ben nu al zenuwachtig. Ik heb er GEEN zin in.
Marcus - ik hou er gewoon niet van om in m'n eentje viool te spelen! Geef mij maar een duet, een trio, een kwartet, een quintet, of een orkest, maar ik wil NIET in m'n eentje spelen. En nee, piano begeleiding telt NIET. NIET.