Even bijpraten

Het is 03:11 op zondag 20 december. Pim is nu al 3 uur en 11 minuten zeventien jaartjes oud. En ik ben al iets van 20 minuutjes thuis - veel te vroeg!
Helaas blijkt, nu ik zo mijn kamer doorkijk, dat ik die uurtjes toch echt nodig ga hebben. Om in te pakken en op te ruimen en VOORAL NIET MIJN LENZEN EN/OF BRIL TE VERGETEN! Vandaar dat ik nu met cappuccino voor de computer zit, want ik ben Renée Hunter en ik stel altijd alles uit.
Boeien, ik slaap morgen in de auto wel. Nu ga ik vertellen.

Sommige mensen hebben misschien doorgehad dat het met bepaalde personen niet zo denderend ging/gaat de laatste tijd. (herken je jezelf hier niet in? lees dan snel verder, en let hier niet al te veel op) Me included. Als je daar op een zondagnacht laat over begint, loopt dat uit op irritaties die opgekropte frustraties en allerhande emoties loswrikken, waardoor er dingen worden gezegd die eigenlijk niet worden gemeend, maar waardoor er weer nieuwe (misschien niet zulke blije..) emoties worden losgewrikt. Heel fijn allemaal, vooral omdat je half weet dat wat er gezegd wordt niet écht zo gemeen en gemeend is als het overkomt, maar dat er aan de andere kant toch wel een kern van waarheid in zit misschien?
Thank God for chocomel en gesprekjes. De Hamvraag is misschien niet eens letterlijk ter sprake gekomen, maar weet je wat het is, bij sommige mensen is dat niet nodig. Je weet dat je het allebei gewoon zo ontzettend wanhopig graag goed wilt maken, maar dat je allebei een beetje te koppig of verlegen bent om het zo direct te doen? Dat bewijst voor mij al dat dit gewoon goed moet EN GAAT komen - we kunnen niet zonder elkaar. We spreken elkaar misschien even niet, we worden misschien even boos op elkaar, we worden misschien nog best verdrietig van elkaar, maar we kunnen tenminste eerlijk tegen elkaar zijn, we houden van elkaar en het komt altijd weer goed! We blijven ervoor werken, we blijven ons ervoor inzetten, want ik weet dat jij het ermee eens bent als ik zeg dat ik je NOOIT kwijt wil (hoe cliché dan ook) en dat je m'n beste vriendin bent. In principe ben ik tegen het benoemen van beste vriendinnen. Dat schept het idee dat dat de allertop is, dat je ALTIJD als EERSTE naar Miss Hartsvriendin toe 'moet', dat er verder niemand meer bij kan. Maar bij jou kan ik het zeggen, ik weet dat jij weet wat ik ermee bedoel. En weetje, eerlijk? Je hoeft van mij niet eens te zeggen dat ik JOUW beste vriendin ben. Jij bent MIJN beste vriendin, en dat je dat weet is genoeg voor mij.

Donderdag dingen opgelost. Donderdag chocomel gedronken. Donderdag door de SNEEUW gefietst (ik hou van sneeuw, van sneeuw word ik zelfs nog higher dan van zon, en dat zegt wat - want ik ben een zonnecel, geen twijfel mogelijk!) en het koud gehad, maar het koud gehad met een megagrijns van hier tot Tokio op m'n gezicht. Het heerlijk koud gehad, het superfijn gehad. Gegeten, gelachen, me gewoon onwijs fijn gevoeld. Zo hoort het gewoon, no pressure, gewoon doen.

Vrijdag een klein maatschappijleerdrama, waar ik gewoon niet op in ga. Hoef je niet te weten (waarschijnlijk weet je het toch al, want zeurdame als ik ben heb ik dat al heel de Bollenstreek doorgetetterd) ook. Lingo gekeken, Oorlogswinter gekeken (volgens mij best een mooie film? Maar niet zo goed opgelet) en kerstkransjes gegeten.
Toen met een lief vriendinnetje naar de Panini, gekletst en gekletst en gekletst. Ik heb de afgelopen paar dagen gekletst en gepraat en blij geweest voor m'n leven jonge! Heerlijk!
Gegeten, door het dorp gestruind, kerstcadeautjes gekocht. Thuis tas gepakt, beetje MSN aangehad (schoenen, krultang en mobiel kwijt geweest - mobiel 6 keer maar liefst. Je hebt stom...en dan heb je STOM. Dit was STOMMM!!!), op de fiets door de kou naar H'gom. Pizza gemaakt, gegeten, gelachen. Haren gekruld, panty's (met enige moeilijkheden) aangedaan, gescheurd, nieuwe gepakt. Nog meer haren gekruld, haren gesteild, haren opgespeld. Foto's gemaakt, gelachen, gekke bekken getrokken. En op naar het gala!

Gala was top. Niets meer over zeggen - het was gewoon super, het was top, het was leuk. :) Met al m'n vriendjes en vriendinnetjes, gewoon gelukkig was/ben ik de afgelopen dagen! Super!

Opgestaan, ontbeten, eendjes ontbijt gegeven, naar huis. Bustijden opgezocht en met nog een 'dinnetje naar Leiden. Daar bij de Catwalk (aaaaaaanrader!) lekkere koffie en iets minder lekkere appeltaart op, en weer heerlijk gepraat. Galala-verhalen uitgewisselt, plannen gesmeed voor de vakantie, nieuwtjes verteld en gewoon bijgepraat. Door Leiden gestruind (ondanks gala-blaar van 'dinnetje) en lijstje gekocht voor de SUPERfoto van de kerstmarkt!

Thuis beetje ingepakt (lees: pyjama, skipak, bh's, onderbroeken en sloffen klaargelegd) en kerstcadeautjes ingepakt. Naar de bushalte gelopen, vijf keer onderuit gegaan, en op naar H'gom, voor een superfeestje!
Het feest was niet te vergeten, misschien onder andere ook omdat ik EIN-DE-LIJK weer vrij ben (en ook zeker van plan dat de rest van het schooljaar te blijven!) maar ook vooral omdat iedereen er was. Alle lieve mensen, ook mensen die misschien wel lief zijn maar iets minder bekend, maar ach, die leer je dan kennen en dan boeit het niet meer zo. Serieuze gesprekken, lacherige gesprekken, ook gewoon wenkbrauw-optrek-gesprekken en ook 'gesprekken' die helemaal geen gesprekken waren maar gewoon gekloot. Heerlijk! Gelachen, gedronken en zelfs een beetje gedanst (je kan het wel Jeroen! Sander en jij krijgen ooit nog een les van mij en Aron, komt goed, komt goed).
Ineens kwam de nuchterheid echter weer keihard aanzetten door twee kleine dipjes. Ik weet dat ik lekker vrolijk en luchtig aan het vertellen was, maar dit meen ik even serieus; het is vreselijk om te zien hoe mensen om wie je echt veel geeft in de put zitten, om iets waar jij niks aan kunt doen. Je kunt het niet voor ze oplossen, je kunt ze alleen bijstaan. Een arm om ze heen slaan, hun traantjes afdrogen, een knuffel geven, bemoedigend toespreken. Maar de situatie oplossen gaat niet. Kon ik dat maar. Dan deed ik het zo! Helaas gaat dat niet, helaas ben ik maar een klein 16-jarig meisje dat soms denkt dat ze heel wat is (tot mijn grote schaamte..) maar dat eigenlijk helemaal niet is, en gewoon het beste probeert te maken van de eigen geweldige situaties hier thuis. Machteloos voel je je dan, onwijs machteloos, en al helemaal als je zelf bijna traantjes om de hoek voelt gluren. Lieverdjes, we gaan dit SAMEN goedmaken, daar zijn vriendinnen voor!

De cadeautjes vielen in de smaak, hoera! Weer een zorg minder, daar heb ik nog redelijk wat stress om gehad (als je dit leest - voel je maar lekker schuldig! ;)) maar het is mooooi afgelopen :)

Naar huis, en nu zit ik hier, in mijn koude kamertje met mijn half-ingepakte tas op de grond, sokken over mijn hele bureau en een leeg kopje cappuccino naast me. Lekker diehard inpakken wordt het, morgen slaap ik wel in de auto. Waar ik naartoe ga? Sauerland, in Duitsland. Skiën ook, dat heb ik aan Laris beloofd (en ook zo ongeveer aan Jeroen geloof ik...dus nou moet het al helemaal natuurlijk). Maar vooral heel veel bankhangen, lezen (premier werk, he Nien? - maar ook lekker eigen boeken), cadeautjes geven, koken, SLAPEN en voor de openhaard zitten. Schrijven! Column voor De Pers (ja! Dat had ik nog niet verteld - je kan columns opsturen naar De Pers, je weet wel, die die je gratis op het station op kan pikken meestal, en dan worden die daar geplaatst als ze goed genoeg zijn. Geen betaling, maar wel publicatie. Leek me wel een leuk idee...), column voor Leidsch Dagblad, betoog voor Lloret. Brieven naar oma.

Ik heb er zin in. Vooral het slapen is echt onwijs hard nodig. Ik kan niet meer, ik MOET bijtanken. Tweede week van de vakantie wordt alweer volgepland, maar de eerste is LEGER DAN LEEG, en dat blijft zo ook. Afgesloten van de buitenwereld ga ik in mijn eigen sneeuwwereldje zitten, met wat boekjes, wat muziek en wat warmte. Joggingsbroek wordt mijn uniform deze week, ik ga ONTSTRESSEN!

Als mijn vader toevallig in een goede bui is, laat ik misschien nog wel wat van me weten komende week. Reken er maar niet op.
Daarom nu alvast - héééééél veel liefs, en een ONGELOFELIJK MOOI en WITTE!!! Kerst toegewenst. Ik hou van jullie (je weet zelf wie je bent!) en geef onwijs veel om jullie.
Kusjes en ik zie jullie allemaal over een weekje weer!

Liefs van Renée Hunter, die met de bus naar Hillegom is gegaan.

(en die NU, 03:43, een smsje van Kirsten krijgt! Kusje speciaal voor jou nog Kirsten! xxxx)