1-2-chachacha

Afdansen vandaag. Al zolang als ik had besloten dat ik het ging doen een lichte bron van stress, maar de laatste week een grote, dringende, allesoverheersende bron van stress. Heerlijk, afdansen. Vooral als de pasjes er totaal NIET inzitten, je elke 2 minuten een fout maakt, niet stevig op je voeten staat en je het evenwichtsgevoel van een lolly hebt. Nul, dus. Gelukkig heb ik een heeeeele lieve vriend (die ik bij deze niet meer zal slaan - tenzij hij het echt echt echt verdient) die ook nog eens heeeeel goed kan dansen. Assisteren? Ja hoor, dat doet ie wel even. Het probleem van partnerloosheid was toen ook meteen opgelost. Met mij oefenen? Doet ie ook. Even de straat oversteken (met of zonder fiets, sommige mensen zijn nou eenmaal wat luier dan anderen..), schoentjes aan, iPodje aan en roetsj, daar ga je.

Dankje dankje DANKJE Aron, zonder jou was het echt een drama geweest!

Nouja, ballroom was ook een licht drama. Nee, herstel. Het was om de huilen. (of daar ergens tussenin - het ging in ieder geval NIET, ik herhaal NIETNIETNIET goed) Waltz begon ik gewoon met mijn verkeerde been - oh my worrrrrrd hoe stom kun je zijn?! Tango was nou ook niet bepaald een succes, fout fout, HEEE, die ging goed geloof ik, fout fout fout fout fout fout. Bleek aan mijn hoofd te zien te zijn. Nou, sorry hoor. Give me a break. Gevoelens moet je uiten, en mijn gevoelens op dat moment waren "ShitterdeshitshitSHIT en nogmaals SHIT!" Bij de quickstep, op de Muppets, dacht ik nog "Dit wordt em!"...Maar het werd em niet. Beetje jammer.

Nouja, beetje. Beetje boel.

Peptalkje in de kleedkamer (Wendy you are the best!! Love you lieve schat! <3),

Ik ga niet overdrijven - het ging niet overweldigend goed. Maar volgend jaar ga ik er gewoon eeeelke les zijn, en een goede, leuke partner zoeken (en vinden.!) en dan komt alles weer goed. Ik heb er vertrouwen in.

(over mijn cijfers wil ik nog even niet nadenken - dat komt 6 juni wel..)