natuurramp

Ik ben een natuurramp, het is officieel. Lisse's eigen, persoonlijke, wervelwind van een natuurramp. Soms doe ik mezelf versteld staan, nee echt, het is waar. Ik verbaas mezelf elke keer weer met wat voor stomme dingen ik weer helemaal in mijn eentje voor elkaar krijg.

Vandaag was het natuurrampje ziek. Met twee dekens, 4 boeken, iPod, mobiel, lippenbalsem, pepermuntjes, thee, de drie afstandsbedieningen netjes op een rij en een superzachte joggingbroek op de bank gaan liggen om even beter te worden. Ik denk dat mijn weekend misschien een beetje té leuk was, maar oke.

Lunchtime, en het natuurrampje had met haar pijnlijke keel niet zo'n zin in het lekkere broodje dat haar moeder die ochtend voor haar had gemaakt. Strompelend met een deken om mijn schouders naar de keuken om lekkere warme mieliepap te maken :) (Zuid-Afrikaans SUPERcomfortfood, en iets waarvan Nederlanders maar niet snappen waarom je het in hemelsnaam wilt eten - jongens, het is lekker!) Bij gebrek aan een beetje fatsoenlijk mieliemeel maar polenta gebruikt, maar dat mocht de pret niet deren. Het simpele procesje afgewerkt, terwijl de pap warm stond te worden in een creatieve bui wat gedroogde nectarines in stukjes gesneden om erbij te gooien (van Woolworths, de enige echte lekkere :)) - allemaal met een deken nog om mijn schouders. Mieliepap bijna klaar, moest nog een laatste keer de magnetron in. En toen gebeurde het.

Ergens tussen het aanrecht en de magnetron in gleed die bak ZO uit mijn handen. Dan verwacht je dat er een grote hoop op de vloer terecht komt, maar ik, super natuurramp extraordinaire, met mijn overdonderende talent voor zulke dingen, krijg het voor elkaar om mieliepap op het plafond te krijgen. Ja, dat zeg ik, op het plafond. En op de bovenste kastjes aan de ANDERE kant van de keuken. En hete mieliepap in mijn broertjes oog. En op mijn moeders rug. En de hele vloer natuurlijk. En op het koffiezetapparaat. En op de geroosterde broodjes die moeders net voor zichzelf had gemaakt. EN OP HET PLAFOND!

En hoewel het voor mijn broertje géén pretje was om gloeiend hete mieliepap in zijn oog te krijgen, en mijn moeder best wel minder blij was met de grote zooi in de keuken (en op het plafond!!), was ik best onder de indruk. Want zeg nou zelf, voor zulk soort dingen heb je toch best talent nodig!