Ik krijg onwijze vakantiegevoelens van dit lange weekendje. Een dagje extra doet veel goeds voor je! En dat terwijl ik weet dat er een post-it in m'n driedubbeldikke agenda zit, waarop staat wat ik allemaal wel niet moet doen. Maar de zon schijnt, ik heb donderdag een topdag gehad, ik heb gisteren een topdag gehad, en ik ga vandaag ook een topdag hebben!
Vandaag viert mijn kleine zusje, mijn net 15-jarige zusje, haar feestje. BBQ'en in de tuin, redelijk braaf. Toch vind ik het eng om in de Zaak, 'mijn' Zaak, de Zaak van mij en mijn vrienden, de Zaak waar wij van alles uitspoken en meemaken wat de rest van de wereld niet per se hoeft te weten, vriendinnetjes van mijn zusje tegen te komen. Slik. Kleine zusjes worden groot.
Ik roep steeds dat ik niet wil dat ze voor d'r 16e in de Zaak staat, dat ze voor d'r 16e drinkt, dat ze niet tot 1 uur weg mag blijven, terwijl ik soms ook nog die tijd meekrijg! Omdat ik dat oneerlijk vind.
Is ook zo, maar stiekem vind ik het doodeng. Kleine zusjes worden groot, voor je het weet is mijn zusje geen 'zusje' meer, maar bijna een leeftijdsgenoot. En als kleine zusjes groot worden, dan worden oudere zussen ook groot, en voor je het weet is dit allemaal voorbij.
Alles gaat heel snel altijd, die weekjes na de meivakantie. Alles, echt alles. En over 3 maandjes zit je ineens in 6V. Plotseling. Zomaar. BOEM.
Ik heb er onwijs veel zin in. Ik kan niet wachten om 18 te zijn, om niet meer naar de onzinnige regels van mijn ouders te hoeven luisteren. Om weg te kunnen vluchten uit huize Hunter, om niet meer steeeeds opnieuw elke dag weer huiswerk te hoeven maken. Om lekker het studentenleven in te gaan, om een eigen plekje te gaan zoeken, om colleges te volgen over onderwerpen die ik LEUK vind! Ik heb zin in nieuwe mensen, in nieuwe vrienden, in een nieuwe stad.
Maar. Maar! Groningen he. Want Leiden wordt het waarschijnlijk niet... Groningen. Da's ver. Da's heel ver. En weekendjes. Die zijn KORT. BEHOORLIJK kort. 2 daagjes. En dan denk ik, doodsbang ineens, sjit. Sjitsjitsjit. Hoe ga ik contact houden? Hoe ga ik mijn vriendjes en vriendinnetjes niet kwijtraken? Ik wil ze niet kwijt, ik hou van ze, ik ben gek op ze, ik vind het heerlijk zo. Dan denk ik ineens - kut. Kaa uu tee - ik moet alles een beetje zegmaar soort van achterlaten.
En hoewel ik daar aan de ene kant niet op kan wachten, vind ik het scary as hell. En als mijn kleine zusje over een jaartje 16 is, en over een jaartje 'mijn' leeftijdscategorie ingaat, ben ik over een jaartje bijna klaar om weg te gaan. Slik. Da's niet niks.